Martijn werd vader met hulp van Lisa

Inleiding

• Martijn en zijn partner hadden een grote kinderwens
• Zijn schoonzus bood aan draagmoeder te zijn
• Met hun eigen gezinnen vormen ze samen een hechte, moderne familie. 

Draagmoeder als optie

Tijdens het adoptieproces, precies op het moment dat we een land moesten kiezen, gebeurde er iets wat we nooit hadden zien aankomen. Het was kerstavond. Iedereen was net vertrokken toen mijn schoonzus Lisa en haar man Syb zeiden: “Er is ook een andere manier om kinderen te krijgen. Wij willen wel jullie kindje dragen.” 
We waren compleet overdonderd — zoiets hadden we nooit verwacht. 

Twijfels vooraf

We hebben er lang over nagedacht en eindeloos over gepraat. Kunnen we dit echt van hen vragen? Wat betekent het als mijn schoonzus draagmoeder van ons kindje wordt? 
En wat als het misgaat? Juist omdat we familie zijn, stond er ook emotioneel veel op het spel. Tegelijkertijd vonden we het een prachtig idee: dat ons kind op deze manier een stukje van beide families in zich zou dragen. Pas na negen maanden durfden we volmondig "ja" te zeggen. 

Alles op tafel

Toen we besloten het traject aan te gaan, zijn we elke maand met elkaar gaan zitten. We wilden echt de tijd nemen om alles uit te spreken en geen enkel moeilijk onderwerp uit de weg te gaan. 

Wat als Lisa ziek zou worden en haar gezondheid in gevaar kwam, wie beslist er dan of de zwangerschap wordt voortgezet? En wat als er iets met de baby aan de hand zou zijn, nog voordat hij of zij geboren is? Wie neemt dan die moeilijke beslissing? En stel dat een van de gezinnen zou emigreren, of wij als koppel uit elkaar zouden gaan, hoe zouden we het dan aanpakken? 

Ook Syb, haar man, speelde daarin een belangrijke rol. Zijn vrouw zou tenslotte zwanger zijn van ons kind, dat is natuurlijk niet niks. Iedereen moest volledig achter het plan staan. Daarom hebben we alles zorgvuldig vastgelegd, zodat er later geen misverstanden konden ontstaan. 

Wachten

We wilden eerst dat Lisa en Syb hun eigen gezin compleet maakten met een derde kindje. Dat vonden we belangrijk. Stel dat er iets mis zou gaan en Lisa daarna geen kinderen meer zou kunnen krijgen, dan zou hun droom misschien door ons in duigen vallen, en dat wilden we absoluut niet. 

Voordat we al die gesprekken voerden, liet ik zelf een vruchtbaarheidstest doen. Ik wilde namelijk zeker weten dat ik vruchtbaar was; anders zouden al die gesprekken misschien voor niets zijn geweest. Dat was natuurlijk ook spannend — je weet nooit wat eruit komt. 

Zwanger worden en onzekerheid

De periode van zwanger worden was bijzonder, maar ook zwaar. Het insemineren gebeurde bij Lisa thuis. Om de dag ging ik langs, legde alles klaar en zij deed de inseminatie. Per cyclus ging ik drie à vier keer langs. 

De eerste keren lukte het niet, en dat maakte me onzeker. Mijn vriend bleef positief: “Het was pas de derde keer, het komt goed.” 
Voor mij en Lisa voelde het alleen veel langer — ik was inmiddels al twaalf keer langs geweest. 

Maar toen we die positieve test in handen hadden, was het pure euforie. Alle spanning viel weg. Alles waar we jaren van hadden gedroomd, kwam ineens samen in één klein streepje. 

Ondersteuning tijdens de zwangerschap

We spraken af dat we tijdens de zwangerschap Lisa en haar gezin zoveel mogelijk zouden ontlasten. Zij droeg tenslotte ons kindje. 

Als Lisa zich niet goed voelde, waren we er ook ’s ochtends om de kinderen naar school te brengen. We kookten, hielpen in het huishouden en organiseerden maandelijkse uitjes. 
In die periode deden we ontzettend veel samen, als één groot gezin. En zo begon het vaderschap eigenlijk al lang vóór de geboorte. 

De bevalling

We hadden afgesproken dat Lisa zelf zou aangeven wat ze prettig vond en dat wij afstand zouden houden. Toch was het een ongelooflijk bijzonder moment om erbij te mogen zijn. 
We stonden aan de rand van het bad toen onze dochter werd geboren. 

Lisa gaf Puck zelf aan ons en dat moment, dat gevoel… dat kun je niet uitleggen. Na al die jaren van dromen en praten hielden we ineens dat kleine wondertje in onze armen. 

De kraamtijd

De eerste nacht bleven we bij Lisa en Syb. We wilden met z’n vijven echt even stilstaan bij wat er was gebeurd. De volgende ochtend ontmoetten haar kinderen Puck als eerste. 

Daarna gingen we samen naar ons huis, zodat wij ook voor Lisa konden zorgen tijdens de kraamweek. Zo was Lisa aanwezig bij de eerste kraambezoeken en ontmoetingen en dat voelde goed. Puck had tenslotte maandenlang haar stem gehoord en in haar buik gezeten. 

We wilden dat de overgang zo natuurlijk mogelijk verliep, zonder harde scheiding, met ruimte voor iedereen. 

Regelwerk en realiteit

De wet in Nederland is niet ingericht op draagmoederschap. Samen met advocaten hebben we een compleet dossier moeten opstellen om alles goed te regelen, van erkenning tot verzekering. Het was veel werk, maar we zeiden steeds tegen elkaar: “We willen dit kind zó graag, dus accepteren we dat het veel gedoe is. En… we proberen er gewoon om te lachen.” 
 
Gelukkig kwamen we onderweg ook veel fijne mensen en instanties tegen die echt met ons meedachten.  

Eén grote moderne familie

We zijn nu een gewoon gezin, maar tegelijk ook één grote moderne familie. 
Puck woont volledig bij ons, wij zijn haar ouders, maar ze groeit op omringd door o.a. de liefde van Lisa, Syb en hun kinderen. 
 
Om de week is Puck een dag bij hen. Ze weet dat ze uit Lisa’s buik komt, en dat is voor haar gewoon een feit. Laatst beseften haar neefjes en nichtjes: “Eigenlijk is Puck ook een beetje ons halfzusje.” En wij zeiden: “Ja, zo kun je dat zien.” 

Het belangrijkste is dat we er open over blijven praten. 
Het hele proces heeft ons als familie nog dichter bij elkaar gebracht. Het gaf ons niet alleen een prachtige dochter, maar ook een diepe, bijzondere band met Lisa, Syb en hun kinderen.