Marion kreeg haar tweede kind dankzij een draagmoeder
Inleiding
- Marion heeft samen met haar man een dochter en een zoon
- Na de geboorte van haar dochter moest haar baarmoeder worden verwijderd
- Haar vriendin bood aan draagmoeder te zijn van haar tweede kind
Ongeveer een jaar na de geboorte van mijn dochter Jasmijn bleek dat er een kwaadaardige tumor in mijn baarmoeder groeide. De enige optie die ik had, was het verwijderen van mijn baarmoeder. Dat was moeilijk, want ik wilde heel graag nog een tweede kind. De arts gaf aan dat draagmoederschap de enige manier was om nog een biologisch eigen kind te krijgen. Dat zijn wij toen gaan onderzoeken.
Marion
Moeder van een zoon geboren met hulp van een draagmoeder
Draagmoeder vinden
Mijn man en ik hebben dit besproken met onze zussen, maar zij hadden allebei redenen om het niet te doen. Daarmee waren de opties eigenlijk wel een beetje op die ik zelf in mijn omgeving zag. Lynn ken ik van mijn studie. We zijn daarna vriendinnen gebleven en zagen elkaar af en toe. Nadat ik ons verhaal deelde, is zij hierover gaan nadenken en dit met haar man gaan bespreken. Toen ik een keer als grapje stelde dat zij een goede draagmoeder zou zijn, ging Lynn hier heel serieus op in. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Lynn heeft toen eerst zelf nog verder onderzoek gedaan.
Praten over draagmoederschap
Omdat onze mannen elkaar nog niet kenden, was de volgende stap om met z’n allen af te spreken. Kort daarna kwam Lynn met de mededeling dat zij en haar man het wilden doen. Wij waren natuurlijk heel erg blij. We zijn toen vaker af gaan spreken om elkaar nog beter te leren kennen en vertrouwen. Dan spraken we af, en de ene keer was het gewoon gezellig bijkletsen, en de andere keer kwamen bepaalde onderwerpen uitgebreid aan bod. Soms waren er punten waar we niet direct uitkwamen. Dan lieten we het even liggen om er een volgende keer weer over door te praten. Zo gaven we elkaar daar ook de ruimte in. Via de kliniek hadden we ook gesprekken met een psycholoog.
Groen licht
Het moment dat we groen licht kregen om met de behandeling te starten, was echt een eureka-moment. Dan ga je die medische molen in en krijg je ook heel veel uitleg over het traject. Ik heb toen geprobeerd mijn cyclus op die van Lynn af te stemmen, zodat we een verse embryo plaatsing konden doen en Lynn geen medicijnen hoefde te slikken. Na de plaatsing begon het wachten en de onzekerheid. Toen bleek dat de eerste verse plaatsing gelukt was, waren we echt flabbergasted.
Broertje of zusje in de buik van Lynn
Vanaf de eerste echo zijn we onze dochter Jasmijn ook mee gaan nemen in het proces. Dat hebben we gedaan door middel van het boek “Logeren in een buik”. Dat hebben we voorgelezen. We hebben verteld dat ze nog een broertje of zusje zou krijgen. Maar dat de baby niet in mama’s buik zat, maar in de buik van Lynn.
Onmacht
Ik vond het in het begin lastig dat Lynn zwanger was en misselijk, terwijl ik nergens last van had en mijn leven gewoon doorging. Je wilt helpen, maar je kan eigenlijk niet zoveel doen. Dat is toch wel de onmacht die je voelt. Ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te ondersteunen. En ieder moment waarop we het konden vieren, hebben we aangepakt. Ook om het tastbaar te houden. Bij alle controles was ik er ook bij.
Geboorte
Direct na de geboorte is Mees bij mij op de borst gelegd en heb ik hem borstvoeding kunnen geven. Ik wilde hem heel graag borstvoeding geven en dat is ook gelukt. Toen zijn we heel rustig dat mannetje gaan leren kennen. Daarna hebben we ook een moment genomen met z’n vieren, terwijl Lynn Mees vasthield. We waren allemaal heel gelukkig dat het zo goed gegaan was. Dat hij er was en dat hij gezond was. Dat was wel een heel mooi moment.
Hechting in de kraamweek
Voor de kraamweek had ik voor ogen dat ik echt de tijd wilde nemen voor de hechting. De baby heel de dag op mijn blote borst. Maar doordat je al een kind hebt en je je fysiek ook goed voelt, ga je toch snel gewoon aan de gang en een wasje aanzetten of zo. Dat had ik achteraf wel anders willen doen.
Draagmoeder
Van tevoren hadden we gezegd dat we geen verwachtingen wilden opleggen over hoe vaak we elkaar na de geboorte zouden zien. Maar je merkt toch wel dat je de behoefte hebt om elkaar te zien en spreken. En we vinden het heel belangrijk dat Mees weet wie zijn draagmoeder is. Ook al snapt hij het nu helemaal nog niet, toch zeg ik in de auto bijvoorbeeld tegen hem: “We gaan naar je draagmoeder toe.” Ik wil hem dat vanaf het begin af aan meegeven.
Emoties achteraf
Iemand zwanger zien worden of zijn van jouw kind, dat doet natuurlijk emotioneel wel iets met je. In het proces kon ik daar goed mee om gaan, maar achteraf kwamen daar toch nog wel emoties boven. Je krijgt een filmpje van de eerste schopjes, maar normaal lig je op de bank en ontdek je dit zelf. Je had het zelf willen doen. En tegelijkertijd ben je heel blij. Dat overschaduwt elkaar.
Tip voor andere wensouders
Andere wensouders wil ik meegeven dat ze hoop blijven houden. Maak je verhaal kenbaar in je omgeving, bij je vrienden en familie. Bespreek dat dit je wens is en houd hoop. En geef elkaar de ruimte in zo’n traject. Ook als er twijfels zijn of iets minder goed voelt. In zo’n traject kunnen emoties best hoog zitten en praat het dan gewoon met elkaar uit.
Delen op:
Afbeelding
